Dit effect, deze impact, ik wist het niet. Echt niet!
“Wat… ?” hoor ik u denken: “waar heeft die Reijmers het nou weer over?” Nou, over wat alle mensen op enig moment wel meemaken: geen werk hebben, werk zoeken én werk vinden. Wat dat echt met kandidaten doet, je denkt als recruiter dat je het weet, maar soms word je er toch weer door verrast en geraakt.
Al een flink aantal jaren ben ik recruiter en dan maak je van alles mee. Je spreekt veel mensen die op zoek zijn naar werk en hoort naast hun beroepsmatige verhaal ook veel over hun persoonlijke situatie.
Het zijn heel verschillende mensen waar ik mee te maken heb. Er zijn mensen die ‘wanhopig’ op zoek zijn naar een baan of naar vernieuwing in hun carrière, maar ook mensen die –heel relaxt, soms een beetje ‘kat-uit-de-boom-kijkerig’- een uitstap willen maken naar een andere functie of verdieping zoeken in hun huidige.
In een eerste gesprek probeer ik de mensen zo goed mogelijk te doorgronden en ze feedback te geven. Te achterhalen wat er precies speelt en wederzijds vertrouwen te vinden. Vrij snel weet je of iemand voldoende toegerust is voor een bepaalde functie en wat voor competenties iemand al dan niet heeft.
Je beoordeelt of je van iemand referenties wilt inwinnen, hetgeen overigens naar mijn opvatting alleen echt nodig is bij echte twijfels. Je kijkt naar allerlei praktische zaken. Wat zijn reële marktkansen? Wat is de termijn waarbinnen de sollicitant beschikbaar is. Salariëring. Je spreekt af wat je rol als recruiter zal zijn en wat je verwacht van de sollicitant. Die is vanaf dat moment officieel ‘gepromoveerd’ tot kandidaat.
En dan …… Dan ga je aan de slag. Je maakt een mooi uniform cv, je zoekt potentiële opdrachtgevers uit en je stelt iemand -zoals met elkaar afgesproken- voor. Je belt je opdrachtgevers na, maar je houdt vooral je kandidaat op de hoogte van de vorderingen. Ook al zijn deze niet altijd even positief en rooskleurig, maar je deelt je ervaringen en je gaat door. Door met zoeken en voorleggen.
En dan gebeurt op een dag iets onverwachts.
Kandidaat Hans belt me op dat hij zelf een mooie betrekking elders gevonden heeft en ik deel zijn enthousiasme en euforie dat dit ook werkelijk gelukt is. En dat meen ik oprecht. Minder belangrijk dat ik hem niet aan de slag gekregen heb, ik ben blij dat hij weer gaat starten.
Tot zover niets uitzonderlijks. Maar nu komt het; hij bedankt mij voor alles wat ik voor hem gedaan heb; met zoeken, updates geven en bij tijd en wijle een belmoment. Nu denk ik, ja maar dat is toch mijn werk? Maar hij gaat verder door aan te geven dat ik geen idee heb hoeveel impact dat gehad heeft op de afgelopen periode waarin hij weg is gegaan bij zijn huidige werkgever en zoekende is geweest.
Zoekende naar, niet alleen een andere betrekking, maar vooral naar zichzelf. De onzekerheid die het met zich meebracht dat hij op straat is komen te staan, de twijfel die dit opgeroepen heeft en het feit dat hij in onmogelijkheden is gaan denken en niet in mogelijkheden.
Doordat ik bezig ben geweest met en voor Hans, hem heb geholpen met zoeken naar kansen bij opdrachtgevers die juist op zo iemand als hij zaten te wachten. In ieder geval, met een belletje en het mailen van vacatures gaf ik hem het idee, de drive en gevoel dat er juist wel mogelijkheden waren en daarmee kreeg hij de energie om ook zelf door te gaan. Nooit heb ik het idee gehad, dat mijn bijdrage aan onze gezamenlijke zoektocht zo stimulerend kon uitpakken!!
Partner ben je, zo blijkt, op meerdere manieren tegelijk. En soms `matcht´ het dan ook op meerdere manieren tegelijk. Fijn dat dit resultaat ook een effect kan zijn van je werk. Het heeft mij in elk geval gestimuleerd om weer verder te gaan, met de volgende kandidaat, er zijn nog zoveel mensen die maar wat graag aan de slag willen.
Michael Reijmers
Op persoonlijke titel geschreven