Oorspronkelijk gepubliceerd op de website voor Vrijwilligers Palliatieve Terminale Zorg: https://www.vptz.nl
‘Ik wil de Academy bedanken voor deze prijs, maar jullie gaven hem wel voor de verkeerde film.’ Rumoer en verbaasde blikken tijdens de Oscaruitreiking van 1937. Aan het woord is Leo McCarey, die zojuist de Oscar voor beste regisseur heeft ontvangen voor de film The Awful Truth. De andere film waar hij aan refereert heeft hij datzelfde jaar gemaakt. Haast niemand heeft deze gezien.
In de jaren twintig van de vorige eeuw was McCarey degene die Stan Laurel en Oliver Hardy aan elkaar koppelde en het duo intensief coachte bij het ontwikkelen van hun komische stijl. De in 1898 geboren Leo McCarey was niet alleen Hollywood royalty, hij was ook een sociaal bewogen mens. In het jaar van The Awful Truth had hij een film gemaakt die hij als zijn echte meesterwerk zou blijven beschouwen: Make Way For Tomorrow.
Deze film vertelt het verhaal van het bejaarde echtpaar Cooper. De film begint met een familiebijeenkomst van de Coopers. Vader Barkley (‘Bark’) deelt zijn volwassen kinderen mede dat hij en zijn vrouw Lucy binnenkort op straat zullen staan. Het geld is op en de bank gaat beslag leggen op het huis. Meteen uiten de zonen en dochters hun goede intenties om Bark en Lucy te helpen, maar al snel blijkt dat ze met zichzelf bezig zijn. Dochter Cora neemt Bark in huis en Lucy trekt in bij het gezin van zoon George.
Sta-in-de-wegs zijn de oude mensen. De vergeetachtige onhandigheid van Bark en Lucy’s krakende schommelstoel werken op de zenuwen van hun kinderen. Zodra Bark ziek wordt, ziet Cora kans hem te overreden naar haar zus, duizenden kilometers verderop, te verhuizen.
George stuurt erop aan dat zijn moeder in een verpleeghuis gaat wonen. Lucy offert zich op door er zelf over te beginnen. Ze zal gaan, op voorwaarde dat de kinderen dit niet aan Bark vertellen.
Dramatisch zijn de laatste scènes van de film. Het oude echtpaar wordt, eventjes, herenigd. Ze besluiten niet naar het afscheidsetentje van hun kinderen te gaan, maar nog een laatste sentimental journey te maken door de stad waar zij ooit hun huwelijksnacht doorbrachten. Het wordt een warm samenzijn. Bark en Lucy gaan de dansvloer op en Bark zingt een lied voor Lucy.
Aangekomen op het treinstation doen de echtelieden net alsof ze elkaar binnenkort weer zullen zien. Bark verzekert zijn vrouw dat hij snel werk zal vinden, zodat ze kan overkomen. Een innig afscheid volgt. Zodra de eindtitels over het scherm rollen, is voor iedereen duidelijk: Bark en Lucy hebben elkaar net voor het aller- allerlaatst gedag gezegd…
Orson Welles zei ooit bewonderend over Make Way For Tomorrow: ‘Dat is de verdrietigste film ooit! Het zou een steen nog aan het huilen brengen.’ McCarey’s grote verdienste is dat hij niemand de schuld geeft, iedereen blijft in zijn waarde. Het is vooral het verhaal van een onoverbrugbare kloof.
Als de oudere Coopers wegblijven bij het voor hen georganiseerde afscheidseten, verzucht dochter Nell: ‘Ze zullen wel denken dat wij verschrikkelijk zijn. ‘Waarop George zegt: ‘Dat zijn we toch ook!’