CV’s over de schutting gooien

De arbeidsmarkt trekt weer een beetje aan en dit gaat gepaard met de nodige veranderingen voor wervingsbureaus. Nieuwe rondes, nieuwe kansen. Een valkuil is wel dat kwaliteit geofferd wordt aan snel geld verdienen.

In de branche waarin wij bemiddelen, overheid en re-integratie, zijn vraag en aanbod zelden in balans. Tot voor kort zat er door de crisis niet zoveel beweging in. Er was een groter aanbod van werkzoekenden dan vacatures, met name in de sociale zekerheid.

Alle veranderingen waar gemeenten nu op korte termijn mee te maken krijgen zorgen echter voor een nieuwe situatie. Professionals met een bepaalde expertise –jeugdzorg, ouderenzorg, werk en inkomen- beginnen schaars te worden. Met de komst van de marktplaatsen, online inhuurdesken waarmee een aantal gemeentes inhuurkrachten werven, heeft een snelle –en nogal onpersoonlijke- werkwijze voor het voorstellen van kandidaten zijn intrede gedaan.

Aan alle kanten begint men aan de moeilijk vindbare professionals te trekken en het ‘vissen in dezelfde vijver’ door bureaus is haast onvermijdelijk. Enerzijds een prettige ommekeer voor de werkzoekenden, want de kans op een opdracht wordt aanzienlijk groter. Anderzijds is er een keerzijde.

Want voor werkzoekenden wordt het, merken wij, steeds lastiger om zich te committeren aan een bureau of opdracht. De ene aanbieding is nog mooier dan de andere. En soms komen de prachtigste aanbiedingen juist van die bureaus waar je als kandidaat eerder weinig of niets van hebt gehoord. Maar ja, toch wordt het erg aantrekkelijk gemaakt om, bijvoorbeeld, terug te komen op eerder met een ander gemaakte (mondelinge) afspraken.

Als je pech hebt is er zelfs van een ware koehandel sprake, met iPads, lease-auto’s en andere gadgets als glimmend wisselgeld. Veel aandacht voor de verdiensten en extraatjes en weinig voor kwaliteit, voor het eigenlijke werk dat je gaat doen. Er zijn kandidaten die dit heerlijk vinden, maar wij vragen ons wel eens af: zijn dit voor de opdrachtgever ook de béste kandidaten…?

Een ander fenomeen is dat werkzoekenden zonder dat zij het weten voorgesteld worden op vacatures. Het bureau in kwestie heeft dan iets gezegd in de trant van: “we leggen je CV neer bij al onze opdrachtgevers die mogelijk geïnteresseerd zijn”. Waarop de kandidaat, beduusd, zegt dat dat wel goed is. Het gevolg is dat de opdrachtgever soms van drie of vier bureaus hetzelfde CV krijgt en denkt: wat is dit nou weer voor slordige sollicitant?

Die hele koehandel –of windhandel- staat haaks op hoe wij graag ons werk willen doen. Naar ons idee biedt werving en selectie door een bureau pas meerwaarde als er een persoonlijke intake met een kandidaat is geweest, een uitgebreide screening, referentiechecks en mogelijke opdrachten zijn doorgenomen. Voordat je iemand ergens voorstelt bel je eerst met de kandidaat, noemt de instelling of werkgever waar het om gaat en neemt de vacature door.

Het zal duidelijk zijn, het zogenaamde “CV’s over de schutting gooien” past ons inziens niet bij een professionele aanpak. Als we ons verbinden aan een vorm van arbeidsbemiddeling die gebaseerd is op vertrouwen en persoonlijk contact zal dit leiden tot een beter imago van wervingsbureaus en zal de inhuur van externen meer maatwerk worden.

Geschreven door: Joyce Prak, samen met Maarten de Haan
Op persoonlijke titel geschreven