Wekelijks voer ik tussen de acht en twaalf gesprekken met mensen die ik nog niet ken, in het kader van de diverse vacatures die ik heb open staan. Als je al die intakes doet op een standaardmanier, wordt het gauw saai. Maar in de praktijk valt het mee, want niemand is standaard. Iedereen heeft een eigen verhaal.
Een kandidaat leren kennen is een kunst op zich. Onze opdrachtgevers willen iemand met een eigen aanpak en stijl, een bepaald type. De juiste opleiding en werkervaring zijn slechts de eerste vereisten. Je wilt meer te weten komen. Daarom kan het kan nooit kwaad interessante bijzaken, pleasantries als het ware, de boventoon te geven in zo’n gesprek.
Een vroegere collega van ons, een ex-bestuurder met een groot netwerk, had de gewoonte anekdotes uit te wisselen over de organisaties waar iemand gewerkt had en de figuren die er rondliepen. Een ander haakt graag in op de gezinssituatie, met de binnenkomer, die overigens tricky kan zijn: “verliefd, verloofd, getrouwd?”. Verre reizen. Bijzondere plekken om te wonen. Auto's. Tips om af te slanken. Je kunt alle kanten op.
Sowieso vind ik dat een goede werving en selectieconsultant naderhand een aantal zaken over een kandidaat moet kunnen vertellen die niets met werk te maken hebben. Een psycholoog die naast het dagelijkse werk ook molenaar is. Een zorgadviseur die jarenlang orkesten van mensen met een handicap heeft begeleid. Een re-integratieconsulent die tevens een fervent jager is.
Mijn eigen pleasantries hebben met muziek te maken. Ik ben benieuwd waar iemand die voor me zit straks in de auto naar gaat luisteren. Of diegene misschien een instrument bespeelt. Niet dat ik hier te pas en te onpas naar vraag, maar het kan wel soms het gesprek over een dood punt trekken.
Wat voor muziek het is, daar heb ik geen oordeel over. Zelf speel ik graag jazzpiano, maar een arbeidsdeskundige die alles heeft van Andre Rieu is welkom. Of een casemanager die zweert bij Justin Bieber, een arts die helemaal los gaat op Iron Maiden. Het gaat om de passie voor iets, om datgene waarin mensen zichzelf kunnen zijn.
Dit heb ik geleerd: ga niet recht op je doel af, maar kies tussenwegen. Vergeet de aftandse lijstjes op LinkedIN over "wat de meest succesvolle recruiters doen". Kijk iemand in de ogen en vraag door over wat hem het meeste bezighoudt. Pleasantries kun je ook essentials noemen.
Na een volle werkdag met allerlei gesprekken stap ik de trein in, ik maak verbinding met internet en zet mijn koptelefoon op. Ik hoor het geroezemoes van publiek van het Montreux Jazzfestival en de stuwende introductie op akoestische bas door John Clayton: de Work Song door pianist Monty Alexander.
Hoe toepasselijk!
Robert Albeda
Op persoonlijke titel geschreven