Laten we beginnen bij het begin. 25 Jaar oud, net afgestudeerd en zeker weten dat je dat waar je net je papiertje voor gehaald hebt, nooit wilt gaan doen. Sterker nog: er tijdens het afstuderen al achter komen dat je eigenlijk helemaal niet verder wilt in dat vakgebied.
Maar het zou wel zonde zijn om nu nog te stoppen met de opleiding.
Dat is dan hetzelfde als dat je bij Calais het water in springt, naar Engeland zwemt en twee kilometer voor de kust denkt van: “Ik heb geen zin meer. Ik ga terug”. Dat doe je niet, dan ga je op zijn Maarten van der Weijden’s door en tik je gewoon dat bord aan bij de eindstreep. Of in dit geval, ga je vol overtuiging je eindproject verdedigen voor een lokaal vol met leraren, medeleerlingen, ouders en andere geïnteresseerden.
Allemaal mensen waarvan je denkt: ”Wat doen jullie hier, ga weg. Ik heb het al moeilijk genoeg, sterker nog; ik vind dit helemaal niet leuk meer!”. Gevolg: een rood hoofd, knikkende knieën, droge mond, geen idee waar het in de kern over gaat en toch al niet zo goed zijn om je en plein public op een dergelijke manier te presenteren. Maar ja, je ploetert voort, je worstelt en je zal uiteindelijk wel weer bovenkomen. Toch?
Enfin. Daar sta je dan. Toch dat ene papiertje in je hand, de wereld aan je voeten maar geen haar op het hoofd die eraan denkt om ook maar een stap te zetten in het vakgebied waar nou net in afgestudeerd is.
“Ja, en nu?” Ik hoor het mijn ouders nog zeggen. Nou, commercie lijkt mij ook wel wat. Maar ja, dat betekent dus dat je jezelf moet kunnen verkopen en daar ging het onlangs nou niet zo lekker mee. Maar een innerlijke drive vertelde me dat dit het toch wel eens kon zijn. Na bij één of twee uitzendbureaus te zijn geweest kwam ik bij Randstad aan tafel. Zij gaven aan dat ik als hoger opgeleide niet bij hen, maar bij de detacheringstak van de holding moest zijn; Randstad Polytechniek.
Na hier nog nooit van gehoord te hebben toog ik naar mijn afspraak en heb een heel prettig gesprek gehad. Ik gaf aan wat te voelen voor de commercie, waarna er gevraagd werd of de baan die zij heeft, dat van accountmanager iets voor mij kon zijn. Had ik daar al eens over nagedacht? “Nee”, zei ik, “daar ga ik nu mee beginnen”.
En zo geschiedde, ik startte als junior accountmanager en dat ging eigenlijk best wel aardig. Zo 1:1 met een klant of een kandidaat. Want zodra het meer werd, begon het toch wel erg lastig te worden. Ik scheet potdorie peulen bij de rondvraag tijdens de wekelijkse vergadering op kantoor. Ik moet eerlijk zeggen dat het me zelfs een beetje tegen begon te werken. Sterker nog, ik vond het niet normaal dat ik niet eens voor een groep mensen durfde te spreken. Ik moest hier iets aan doen. Maar wat?
Feitelijk ben ik op zoek gegaan naar mijn grootste angst. Mijn collega gaf sollicitatietraining aan een HBO opleiding, nota bene mijn oude school en ik heb zijn lessen overgenomen. Met angst en beven ben ik de confrontatie met mezelf aangegaan. Met hetzelfde rode hoofd, de knikkende knieën en de droge mond stond ik daar voor het eerst een beetje gek te doen! Of toch niet, de eerste keer wel ja, maar de tweede, de derde en de daaropvolgende keren ging het me steeds makkelijker af.
Tuurlijk bereidde ik me wel voor; sollicitatiebrieven nagekeken, cv’s beoordeeld, praatje aan het begin, wat ga ik doen, wat zeg ik als die persoon zus en zo reageert. Maar dat ging de eerste, tweede keer zo. Het ging uiteindelijk zo lekker dat ik als een bijna volleerd quizmaster 2 lesuren aan elkaar stond te ouwehoeren. Een grap uit de ene mouw, een anekdote uit de andere. En alsof het niet genoeg was, pikte ik ook nog eens degene met de bijdehandste brief uit, om toch eens voor de klas te vertellen waarom hij nou toch degene is voor deze baan. Bij wijze van rollenspel, aha. Ja, mensen, ik deed dit gewoon met plezier!
En hoe komt dat nu. Waarom lukt het nu wel en een paar jaar geleden, nota bene in het zelfde gebouw, niet. Waarom toen met knikkende knieën, rood hoofd, enfin u kent inmiddels het rijtje en nu als een Willem Ruis in-de-dop. Omdat ik het leuk vind! Leuk om over dit vak te praten, de do’s en donts, de valkuilen en omdat het leuk is mensen oprecht van dienst te kunnen zijn en ze een handje op weg te helpen op het pad dat carrière heet. Hetzelfde pad dat ik een paar jaar ervoor heb bewandeld.
Kleine stapjes, maar je komt er vanzelf. Het duurt misschien wat langer, maar de resultaten komen dan vanzelf en houden langer aan.
Geschreven door: Michael Reijmers
Op persoonlijke titel geschreven